The adaptation process after acquired brain injury: Pieces of the puzzle

Samenvatting

Het proefschrift beoogt een nieuw, interactief tweedimensionaal model voor het aanpassingsproces na NAH te toetsen. Het gaat hierbij om zowel coping gericht op herstel als om coping gericht op aanpassing en dan vooral ook de interactie tussen deze twee. Het gaat om korte- en langetermijndoelen van de patiënt en de emotionele reactie die zorgt voor aanpassing van doelen. Diverse copinginstrumenten zijn onderzocht en in eigen onderzoek is gekeken naar de psychometrische eigenschappen van de Coping Inventory for Stressful Situations. Deze lijkt voor NAH geschikt te zijn. Bij 136 patiënten werd coping onderzocht bij ontslag uit het ziekenhuis en één jaar later. Patiënten blijken van een relatief vaste set copingstrategieën gebruik te maken, variabiliteit in strategiegebruik is gering en emotionele coping neemt af met de tijd; bevordering van zelfeffectiviteit lijkt nuttig. Bij twee volgende studies participeerden 148 NAH-patiënten. Daarin werd respectievelijk gekeken naar de relatie tussen zelfeffectiviteit, coping, kwaliteit van leven en sociale participatie en naar het omgaan met belangrijke levensdoelen. Een hoge mate van zelfeffectiviteit lijkt een beschermend effect te hebben. Zelfeffectiviteit en copingstijl bleken echter maar van beperkt belang bij het voorspellen van sociale participatie na een jaar. Van de belangrijke levensdoelen bleek maar een klein deel behaald te worden, maar patiënten bleken toch voor een groot deel aan die doelen vast te houden, ongewijzigd of een beetje bijgesteld. Vasthoudendheid, flexibiliteit en zelfeffectiviteit spelen een rol. Men moet zich wel realiseren dat het hier om correlationele verbanden gaat, gebaseerd op vragenlijsten, en er moet gewaakt worden voor een al te snelle oorzaak-gevolginterpretatie. Kip en ei zijn hier moeilijk te onderscheiden.